imp1

Dit is Abeku, mijn door zichzelf verklaarde zoon.
Bij mijn allereerste bezoek aan Ghana was hij een jaar of 16 en wees.
Hij noemde me spontaan ‘mama’.
Zichzelf noemde hij zich ‘your son’ als hij tegen mij sprak.
Dit waren trouwens de enige engelse woorden die hij kende.
Ik voelde me te jong voor een zoon van 16 en bovendien, het was te duur.
Want een volgende keer bleek hij nog een broer te hebben,
en een volgende keer nog een…
Allemaal wezen.
Maar hij hield vol: na enkele jaren werd ik ‘granmum’.
Zijn babietje heeft me de das omgedaan:
zonder veel verder gemor heb ik zowel het moederschap als het grootmoederschap aanvaard.
Mijn zoon is kapper geworden en hij spreekt al goed Engels.
In 2007 werkte hij in een westers ogend kappersalon in Accra.
Ik vroeg of hij dat kon: de punten van mijn haar, bij wijze van onderhoud, ‘gewoon’ rechtknippen.
Dit leek hem heel gemakkelijk.
Inderdaad, hij had weliswaar nog nooit ‘ubrunie-hair’ (haar van een blanke) geknipt,
maar hij wist heel goed hoe het moest, want hij had het op video gezien.
Na een wasbeurt met vaatwasdetergent (!) in een klakje opgespaard water,
want er was al een paar dagen geen stromend water,
probeerde hij steeds opnieuw tevergeefs mijn haar recht te knippen.
Na heel wat pogingen met een drietal verschillende pijnlijk botte scharen, reikte mijn levenslange,
heuplange haar nog amper tot op schouderhoogte, en had ik look van een psychiatriepatiente,
die in een aanval van waanzin haar eigen haar meedogenloos met een mes had aangepakt
in de hoop op die manier van haar demonen verlost te geraken.
Ik stelde voor om ermee te stoppen en misschien eens samen de ‘westerse’ video te bekijken.
Maar er bleek ook al enkele dagen geen electriciteit meer te zijn.
We hebben het dan maar daarbij gelaten.