Beste lezers en lezeressen,
Terug uit Ghana krijg ik nogal wat vragen over de begrafenis van de grote Ashanti-chief waarvan sprake in Liefdesbrief1.
Begrijpe wie begrijpen kan, maar de Ashanti-koning is na bijna 3 maanden nog niet begraven en ligt derhalve nog steeds in de koelkast. Een lijk koel houden in de tropen: qua energieverbruik kan dat tellen!
Lees de bijlage ‘De koning is nog niet begraven’ indien u er graag het fijne van wil weten.
In de bijlage ‘The Ghana Thing – Living together in shared responsability‘ vindt u een recente stand van zaken omtrent de gemeenschap waar ik verblijf, aangevuld met
‘Een succesverhaaltje van 500 euro’
Misschien ziet u niet meteen hoe tijd vrij te maken om bovenvernoemde verslagen te lezen?
Laat dit geen probleem zijn voor het life-verslagje dat ik ter plekke heb geschreven met als titel:
‘Ghana, erotisch bekeken’. Het verslag begint met de politieke situatie om alras te verzanden in verzengende tropensex.
(Tjonge, wat men allemaal niet moet schrijven om mensen te sensibiliseren 😉
Over de vis en de hengel en het hier en nu
Als u de verslagen leest en ook vertrouwd bent met onze Ghana voorgeschiedenis die u op de site terugvindt, merkt u dat werken in Ghana niet vanzelfsprekend is.
Armoede heeft nu eenmaal haar eigen logica.
De aanbevelingen vanuit ons westers ontwikkelingswerk dat we geen vis horen te geven maar een hengel, zijn volkomen juist.
In de praktijk is het echter zo dat je tegelijk met de hengel ook een hoop vis moet geven, zo niet wordt de hengel meteen verkocht om er vis mee te kopen. Dan nog, loop je heel veel kans dat als de vis op is, de hengel toch nog wordt verkocht tegen een meeneemprijsje!
Dit alles heeft te maken met de combinatie van een gebrek aan educatie, met de onmogelijkheid tot lange(re) termijn denken, en jawel met leven in het ‘hier en nu’.
De doorsnee Ghanees denkt: als ik nu kan eten, is dàt probleem al van de baan en we zien wel wat er morgen komt… Hij dankt zijn god voor het voedsel vandaag en is ervan overtuigd dat zijn god morgen weer voor voedsel zal zorgen. Althans, daar bidt hij dan morgen weer voor.
Het leven in het ‘hier en nu’ zijn wij, doorvoede en/of diëtende westerlingen, nu massaal aan het leren via allerlei trainingen, dit om gelukkiger te worden en ons beter in ons vel te voelen.
Leven in het ‘hier en nu’ zou ons van onze stress afhelpen, ons gezonder maken en onze creativiteit aanscherpen.
Ik geef zelf workshops, waarin ik niet nalaat mensen in contact te brengen met het ‘hier en nu’: geen sinecure als je het mij vraagt, om westerlingen langer dan enkele minuten na elkaar het wezenlijke ‘hier en nu’ gevoel te helpen laten ervaren.
Aan de hand van mijn Ghana-ervaring samen met mijn eigen ontwikkeling en de workshops die ik geef, meen ik op een genuanceerde manier voeling te hebben met wat het ‘hier en nu’ kan zijn en/of betekenen.
Waarschijnlijk daardoor kan ik eerlijk gezegd het verhaal van de hengel en de vis in de media momenteel niet meer aanhoren. Mijn aversie stijgt bovendien ten top als ik een Ghanees tegenkom die ‘social studies’ doet of heeft gedaan en me over zijn eigen volk zegt: geef hen vooral niets te eten, en prompt het verhaal van de vis en de hengel afsteekt.
Dit statement is zo’n gemeenplaats geworden! Ook al klopt het principe, je tempert niet zomaar het diepgewortelde ‘hier en nu’ gevoel in een Ghanees. Theorie stilt geen honger in het ‘hier en nu’: mededogen en mildheid doen dat wel.
Anderzijds, waar staan wij met ons ‘hier en nu’ gevoel dat we zo graag onder de knie willen krijgen, als we horen dat onze spaarcenten ernstig bedreigd worden, gehalveerd of gewoon verdwenen zijn? Het ‘hier en nu’ versus onze zo zorgvuldig opgebouwde toekomst?
Als alle zekerheden en veiligheden rondom ons afgebrokkeld of verdwenen zijn, tuimelen we gewoon vanzelf in het hier en nu, net zoals een groot deel van de Ghanese bevolking, en bij uitbreiding een groot deel van de wereldbevolking.
Ik zou dus ten zeerste aanraden: blijf oefenen! Als we het ‘hier en nu’ gevoel al kennen, gaan we minder weerstand bieden als de toekomst minder financieel en materieel perspectief biedt; we zullen minder of in het geheel niet afzien en ons vlot aanpassen aan iedere situatie.
Hartelijke groeten,
Christine
AANDACHT :
De workshop ‘Liefde als medicijn’ (met extra aandacht voor het ‘hier en nu’):
laatste instapdag voor 2008 op 18 november, aanstaande dinsdag!
Voor meer achtergrondinfo rond het Ghana-project, neem een kijkje op www.stofenaarde.be. Alle steun is welkom.
Indien u deze Liefdesbrief niet langer wenst te ontvangen, volstaat het om een mailtje te sturen.
Stof en Aarde 